ฉันอายุ 25 ปี 26 ปี ทำงานต่างจังหวัดและที่บ้าน
เราไม่ได้กลับบ้านมา 3-4 ปีแล้ว
ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เราเริ่มสังเกตเห็นตัวเองว่า รับโทรศัพท์ที่บ้านน้อยลง ห่วงใยคนในบ้านน้อยลง
เวลาคุยโทรศัพท์แบบกันน้ำเสียงเราสั้นมาก ไม่อ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน
เราทำงานมา 2 ปีแล้วตั้งแต่เราทำงาน แม่จะโทรไปหลายรอบเพื่อขอเงินเดือนเพื่อชำระหนี้
(แม่เป็นหนี้มาก เป็นหนี้นอกระบบและแม่ไม่ได้ทำงาน มักยืมหนี้มาใช้จ่าย สมัยก่อนมีพ่อ/ญาติมาช่วย แต่ตอนนี้ไม่มีใครช่วย แม่จึงหันไปรบกวนเงินจาก ให้ลูกแทน)
เวลาแม่โทรไป วันละสิบกว่ารอบ โทรตั้งแต่7โมงเช้า
เดือนแรกเรารับสายไปเรื่อยๆ จนช่วงหลังแทบไม่อยากรับสาย เพราะฉันรู้ว่าอะไร
ชีวิตในวัยเด็กไม่ต่างจากวัยเด็กปกติ แต่ที่ต่างก็คือ บ้านเราโตมาด้วยความรุนแรงและประหม่า ทำเรื่องเล็กให้ใหญ่ ไม่ค่อยพูด นำอารมณ์มารวมกัน ไม่เคยส่งเสริมกัน ตอกย้ำ และทำให้รุนแรงขึ้น
โชคดีที่พ่อเห็นชีวิตที่มีการศึกษาดี ทำงานหนักเพื่อให้การศึกษาที่ดีแก่เรา มีอาชีพที่มั่นคง
พ่อของฉันมักจะออกไปทำงานที่ต่างจังหวัด (พ่อเราคงเบื่อบ้านเหมือนกัน อีกเดือนหนึ่งจะกลับแล้ว หนึ่งหรือสองสัปดาห์)
ตอนที่ฉันยังเด็ก แม่ไม่เคยสอนหนังสือให้เราเลย ไม่สนใจมาก ชอบตีหน้าคนอื่น ให้คนมองฉันจนอาย
แม่และพี่ชายชอบใช้ความรุนแรง ทุบตี ทุบตีฉันและพี่สาว2คน มักเป็นเหมือนกระสอบทราย ในวันที่อยากเตะ อยากต่อย เรียกว่าระบายอารมณ์ ฉันพูดไม่ได้และฉันก็ฝึกฝน
แม่จะทำให้เราเป็นคนที่ขอโทษเขาเสมอเพื่อให้อารมณ์เย็นลง
นี่คือชีวิตของเราโดยสังเขป 
เวลาเราไปมหาลัยไกลบ้าน เรารู้สึกดี เราเป็นอิสระ เราไม่ต้องประหม่าเพื่อสนับสนุนอารมณ์ของใคร เหมือนมีชีวิตเป็นของตัวเอง
อย่าโดนพี่ชายแกล้ง ไม่ต้องซ้อม ไม่ต้องทำอะไรเหมือนทาส
นี่คือเหตุผลที่เราไม่กลับบ้านมาหลายปีแล้ว
บางทีก็ยังคิดว่าไม่อยากยุ่งอีก
เราเลยอยากถามการกระทำของเราว่า เสียครอบครัวที่เลี้ยงเรามาไหม??
.